A dlaczego nie rowerem ?: "Tam jest dziura zabita dechami, tam drogi nie ma, ale welosipedem przejedzie"

Tak Ukrainiec skwitował trasę na Sambor. Stan ukraińskich dróg jest opłakany, o czym wielokrotnie mogliśmy się przekonać. Rowerem te "kratery" idzie jakoś ominąć, ale samochodem jest już znacznie trudniej. Dlatego nie dziwi nikogo widok kierowcy jadącego pod prąd, albo pędzącego masziną ile fabryka dała z nadzieją, że pojazd przeleci nad "szwajcarskim serem".
Wczoraj, po siedmiu dniach zakończyliśmy ukraińską rowerową podróż. Poniżej parę słów o tym co się działo:

Udało się wyruszyć zgodnie z planem, czyli w sobotę 9 lipca 2011. W Medyce na granicy były problemy, bo padły polskie komputery i na Ukrainę wpuszczali tylko obywateli Unii Europejskiej. Ukraińcy musieli czekać i niektórym z nich to się nie spodobało. Niewielka grupa kobiet zrobiła zaporę z bagaży i stwierdziła, że nas nie przepuści. Zaczęliśmy z nimi delikatnie, bo kultura tego wymaga, ale inni pokazali nam, że nie wolno się cackać, czy wdawać się z nimi w dyskusje. Trzeba iść po prostu na ostro. Padła komenda: "Brać to k...a !", powstał rumor i między torbami przebiliśmy się z rowerami. Było tłoczno, ale inni czekający nie robili nam problemów. Pogranicznicy szybko nas odprawili i byliśmy na Ukrainie.

Od Mościsk cały czas kierowaliśmy się na południe i drugiego dnia tuż przed wieczorną burzą udało nam się odnaleźć dom ludzi, którzy ratowali mnie i Roberta w 2009 roku. Okazało się, że mieszkają dalej niż zakładałem i kompletnie się nas nie spodziewali. Ucieszyli się z naszej wizyty, a największą radość sprawiła im podarowana fotografia zrobiona tamtego zimowego poranka. Gospodarze przyjęli nas pod dach i ugościli czym chata bogata. Były holubce (gołąbki), jajka, swojski ser i mięso. Anatol poczęstował nas mocnym trunkiem. Miało być po trzy kieliszki, ale pojawili się sąsiedzi i kieliszki dalej się napełniały. Gospodyni Ludmiła powiedziała, żebyśmy następnym razem przyjechali z żonami, tak więc pora zacząć szukać drugiej połówki. Po noclegu w ciepłym łóżeczku, rankiem zjedliśmy śniadanie i pożegnaliśmy się. Wieczorna uczta trzymała mnie do 10.00, a godzinę później byliśmy już na Przełęczy Użockiej (853 m n.p.m.).

Same Zakarpaty to rejon jednocześnie bliski i daleki. Patrząc na mapę można powiedzieć, że to tuż za miedzą, ale patrząc na niewykorzystany potencjał przyrodniczy tego regionu można odnieść wrażenie, że to jakiś odległy zakątek.
W ukraińskich Bieszczadach bardzo rzadko można zobaczyć napis "noclegi" czy "wolne pokoje". Szlaki są mizernie oznaczone, albo w ogóle. Tam lokalna ludność pracuje na polu, pasie bydło, albo zbiera to co wydał las. Nikt nie myśli o przeorganizowaniu się na turystykę.
W kwestii nawigacji, to korzystaliśmy z papierowych map Atlasu Europy, Mapy Ukrainy i wujka Google. Połączenie tych trzech spisało się, ale najdokładniejsze okazały się stare rosyjskie sztabówki i język. Miejscowi najlepiej wiedzą gdzie można dojechać, a gdzie utopić się w błocie.
Ukraina zachwyca swoim pięknem i dzikością. Nie powiem, dostałem w kość zwłaszcza na podjeździe na Połoninę Równą (Wt, 12.07.2011), bo na odcinku 17 km wysokość zmieniła się z 285 m n.p.m. na 1479 m n.p.m. Szczyt połoniny to doskonały punkt widokowy na Karpaty, to także miejsce byłej radzieckiej bazy wojskowej. Jej budowy nigdy nie ukończono, a w trawach do dziś można znaleźć otwory w ziemi o głębokości ponad 100 m. Podobno miała to być baza rakietowa. Nocleg na połoninie to jedna z najlepszych miejscówek pod namiot. Żadnych domów, turystów, tylko trawy i bijące źródło. Tak było do świtu, bo z pierwszymi promieniami słońca sześć ciężarówek pełnych ludzi wjechało po betonowych płytach na szczyt i zaczął się dzień pracy, czyli zbieranie jagód.

W środę (13.07.2011) z Ukrainy przez Uble wjechaliśmy na Słowację, a tam krajobraz zupełnie inny i nie chodzi tylko o lepsze drogi. Na ukraińskich wioskach życie toczy się na ulicy, cały czas ktoś spaceruje, albo wygląda na drogę. Na słowackiej wsi tuż przed zachodem słońca nie spotkaliśmy żywego ducha. Pozamykane sklepy, nikogo koło obejścia, wioski jakby wymarłe. Słowacy pewnie inaczej spędzają czas.

Następnego dnia udaliśmy się do słowackiego Parku Narodowego Połoniny. Podejrzeliśmy ujęcie wody dla Preszowa i Koszyc, czyli jezioro Starina. Stamtąd już tylko krok dzielił nas od Polski i popołudniu wjechaliśmy do Cisnej przez Roztoki Górne. W piątek (15.07.2011) przed południem dokręciliśmy do Zagórza. Skorzystaliśmy z dobrodziejstwa kolei i kilka godzin później zakończyliśmy podróż w Rzeszowie.

* * *

Pogoda bardzo dopisała, niektóre fragmenty dróg dosłownie się topiły. Temperatura w słońcu przekraczała 34°C. Popołudniowy żar był nieznośny do jazdy. Pojawiały się też burze. Jeden raz nie udało nam się przed nią uciec. Nie byłoby w tym niczego złego gdyby nie to, że źle zrolowałem sakwę i ze śpiwora wykręcałem wodę. Spałem w ubraniu, a nad ranem trzeba było się przykryć folią NRC.

Sprzęt spisał się świetnie, podklejona opona wytrzymała, strzelający bębenek Przemka kręci się dalej. Strat nie odnotowaliśmy. No może poza jednym słowackim kleszczem co to trzeba było go ubić po tym jak ukąsił mnie w udo. Ogółem w ciągu siedmiu dni, na rowerach pokonaliśmy 484 km (mapa trasy). Przewyższeń nie jestem w stanie podać. Plan wycieczki udało się zrealizować i uważam ją za jedną z ciekawszych. Gdyby ktoś pytał o koszt tej imprezy to śmiało odpowiem, że nie wydałem więcej niż 230 zł (głównie jedzenie i bilety PKP).

Poniżej kilka zdjęć, a obszerniejszą relacje można zobaczyć TUTAJ.

Ukraińskie leśne dukty