Rzeszów -> Krzyż Millenijny -> Rzeszów - (34 km)

Nastała niedziela po brzydkiej sobocie. Znowu pojawiło się słońce, niebieskie niebo i aż szkoda było marnować dnia. Wybrałem się na rowerową wycieczkę po okolicy, dokładnie mówiąc do Niechobrza. Od początku wiedziałem, że będę śmigał solo bo Sabinka musiała pracować. To chyba pierwszy wyjazd w pojedynkę od niepamiętnych czasów. Będę miał dużo czasu na własne przemyślenia. Plan jest taki, że spróbuję pojeździć po drogach o małym natężeniu ruchu i bez wielkich przewyższeń.
O 11.00 dopompowałem rower i spod "bi1" czy jak mu tam skierowałem się w kierunku dawnego poligonu wojskowego. Nie mam pojęcie czy jacyś żołnierze jeszcze tam ćwiczą, ale faktem jest że budowane kolejne bloki zabierają im teren. Kolejne osiedla coraz bardziej się rozrastają.

Za ogródkami działkowymi zacząłem podjeżdżać pod Kielanówkę, zostawiając Rzeszów za plecami. Widoczność był tak dobra, że byłem w stanie dostrzec na horyzoncie mikroskopijne turbiny wiatrowe w okolicy Łańcuta.

W pewnym momencie polna droga skończyła się, wjechałem między domy i tu trochę pobłądziłem. Wszystko przez budowaną ekspresówkę S19. Jak nie ma błota to idzie bez problemu się przebić, chociaż nawierzchnia składa się z drobnego piasku i kurzy się nieziemsko.

Po minięciu budowy trafiłem na asfaltówkę do Zabierzowa i zacząłem zjeżdżać w dół. Zbliżała się pora obiadu, więc ruch był niewielki. Nie wytraciłem całkowicie wysokości i tuż przed kościołem p.w. Wszystkich Świętych odbiłem w boczną drogę, w lewo.

Tą wąską, asfaltową drogą dojechałem do Racławówki, a dalej w kierunku stadionu w Niechobrzu. Pojawia się tutaj czerwony szlak rowerowy. Wąski asfalt ciągnie się do ostatnich domów, później zostaje już tylko szuter i łany pól.

Uwielbiam klimat tego typ, gdzie zapach wykoszonych zbóż niesie się z wiatrem.

Po 2 km dobiłęm do altanki i głównej asfaltówki Zgłobień-Niechobrz. Nie skręcam, ani w jedną, ani w drugą stronę tylko dalej prosto jadę po szutrze w kierunku Krzyża Millenijnego.

Przez 2 pierwsze kilometry mijam ścierniska, zaorane pola i całe ary kukurydzy. Później zaczynają pojawiać się domy i asfalt. Polecam wtedy odbić w prawo i skierować się w kierunku widocznej na horyzoncie ambony. Aby wejść do niej, trzeba wspiąć się po drabinie. Nie ma stresu, konstrukcja jest w przyzwoitym stanie technicznym i nie wygląda jakby się miała zawalić. Nie będę pisał o widokach jakie się z niej rozpościerają. Trzeba je samemu zobaczyć.

Po trawie do kolan wracam tą samą drogę na asfalt. Do Krzyża Millenijnego został "rzut beretem", ale będzie jeszcze pod górkę. Spotykam pierwszych rowerzystów, później następnych i następnych. Ale nic dziwnego, to jest popularny szlak.

Jeśli wierzyć pomiarom, Krzyż znajduje się na wysokości 355 m. n.p.m. Miejscówka jest świetna. Tak naprawdę widok stąd rozpościera się na wszystkie strony świata. Odjechaliśmy już od Rzeszowa, ale wciąż bardzo dokładnie go widać. Jeśli ktoś lubi ucztować to 20 metrów niżej jest wielka altana z murowanym grillem. Sądzą po śmieciach jest to oblegane miejsce. Niestety jak to w Polsce bywa, ktoś "zwinął" metalowy ruszt z kominka.

Pod tym przybytkiem robię sobie przerwę. Byłem przekonany, że Kubusia się tylko pije - wychodzi, że żyłem w błędzie. Gwoli ścisłości - herbatniki w smaku są całkiem niezłe i nie znalazłem ich w koszu na śmieci.

Z Krzyża Millenijnego do Rzeszowa można się dostać na wiele sposobów. Jako, że miało być przy małym ruchu samochodowym to pojechałem dalej do góry, do pętli autobusowej.

W prawo można dojechać do Przedmieścia Czudeckiego. W lewo wrócić na Niechobrz i Racławówkę. Oczywiści jadę w lewo. Wreszcie przyszedł czas na rozpoczęcie zjazdu i wytracenie całej zgromadzonej wysokości. Widać, że położony został tu asfalt, więc z zjazd z 375 m n.p.m. będzie jeszcze przyjemniejszy. Bez trudu lekką ręką (w zasadzie nogą) wyciągam 55 km/h.

Oczywiście jak kończą się domy, to kończy się asfalt. Nie zmienia to faktu, że jeszcze parę lat temu na bocznych drogach wszędzie były paryje. Teraz gminy inwestują budują i asfaltowych dojazdówek z roku na rok przybywa. Alternatywnie zawsze możemy jechać główną drogą, która biegnie równolegle 250 metrów dalej.

Przed końcem Niechobrza skręcam w prawo na Boguchwałę i jadę wzdłuż spokojnej rzeczki Lubcza. Po 1 km odbijam w kierunku Racławówki i przez ul.Beskidzką, osiedle Architektów ląduję na obwodnicy Rzeszowa.

Gdybym miał podsumować wycieczkę, to mogę śmiało powiedzieć, że z tą trasą dadzą sobie radę starsze dzieciaki. Oczywiście w pewnym momencie jesteśmy skazani na drogi powiatowe, ale tu jakby nie ma wyjścia. W większości szlak biegnie przez trakty o małym natężeniu ruchu. Na pewno trasa ta nie nadaje się na wąską kolarkę. Szutrowy odcinek wymaga roweru trekkingowego albo górala. Przełajówka w zależności od preferencji powinnna też dać sobie radę. Przyznają szczerze, że pogoda była rewelacyjna i idealna do zdjęć. Widoczność i błękit nieba po prostu miażdżyły. Tak jak lata temu, tak samo i dziś jechałem solo. Wcześniej, 70% wszystkich wycieczek robiłem w pojedynkę. To nie był zły czas, ale tak z perspektywy czasu uświadamiam sobie, że wtedy byłem nie do końca szczęśliwym człowiekiem. Można jeździć na jedną, drugą, dziesiątą wycieczkę samemu, ale mimo wszystko fajnie jest tą chwilę z kimś dzielić - z dziewczyną, kolegą, chłopakiem albo z przypadkowo spotkanym rowerzystą. Tak najzwyczajniej w świecie jest po prostu przyjemniej.

Poniżej zrzut z loggera i przebieg dzisiejszej trasy

Przewóz rowerów w rumuńskich pociągach - informacje 2016

O przewozie rowerów w rumuńskich pociągach wiele już napisano i gdy przed wyjazdem czytaliśmy kolejne relacje, to zastanawialiśmy się jak ten temat ogarnąć. Jedni pisali, że nie da się kupić biletów na rower, inni kłócili się z konduktorami, jeszcze inni rozkręcali rowery w pociągu albo płacili dodatkowe opłaty. Nie chcieliśmy żadnej z przedstawionych sytuacji i postanowiliśmy podejść do tematu nieco inaczej. Po pierwsze, ze strony http://www.cfrcalatori.ro/ wydrukowaliśmy w domu internetowy rozkład pociągów, aby przy zakupie biletów nie wypluwać języka tylko wskazać palcem co nas interesuje. Po drugie, celowaliśmy w pociągi w których nie było narysowanego rowerka, ani co ważne nie było obowiązkowej rezerwacji miejsc. Takich pociągów na naszej trasie Oradea-Cluj Napoca było raptem trzy w ciągu dnia. Jazdę takimi pociągami można porównać do podróży naszymi Przewozami Regionalnymi. Linie i tabor kolejowy w Rumunii są modernizowane. Miną jeszcze lata zanim tam będzie to co aktualnie mamy w Polsce. Jeśli chodzi o bilety na rowery, to pani w informacji na dworcu powiedziała, że nie ma czegoś takiego. Chwilę później, w kasie inna pani sprzedała nam takowe bilety w cenie 5 Lei (5,25 zł) za rower. Skąd rozbieżność informacji - nie wiadomo. Wiadomo natomiast, że rowery wieźliśmy pod własnym nadzorem w ostatnim wagonie, koło kibla. Jechaliśmy pociągiem z przedziałami więc nie było mowy o trzymaniu ich w innym miejscu. Skład wyglądał na wyprodukowany jeszcze za komuny, ale nie miało to większego znaczenia. Konduktor był niesamowicie uprzejmy i ludzie w pociągu też tacy rozchmurzeni, sympatyczni. Z jednym Rumunem wypiłem nawet piwo na spółkę. Mimo, że ni w ząb nie rozumiałem co do mnie mówił, to kapnąłem się, że mam stać na czatach i pilnować czy konduktor nie idzie bo on musi sobie zapalić. Baliśmy się, że podróże rumuńską koleją to będzie "przeprawa", a my raptem z uprzejmości skręciliśmy tylko kierownice w rowerach, żeby umożliwić przejście. Skoro tak dobrze nam szło to postanowiliśmy zapytać o przesiadkę na następny pociąg do Teius. Nie mogliśmy się dogadać, z konduktorem ale zaprowadził nas do nauczycielki i w tej translacji dowiedzieliśmy się, że bilet na następny pociąg możemy kupić w... pociągu bez dodatkowej opłaty. Nasze bilety na rower wciąż będą obowiązywać i nie musimy kupować kolejnych. Gdyby nasz pociąg do Cluj-Napoci miał się spóźnić, to konduktor zadzwoni i tamten następny poczeka na nas. Niesamowita kultura i to wszystko z uśmiechem na twarzy. Na dworcu w Cluj zostaliśmy pokierowani od razu do właściwego pociągu i na inny peron przeszliśmy jak chodzi tu większość, czyli po torach. Z przejścia podziemnego mało kto korzysta. W pociągu do Teius konduktor wszystko już wiedział, bo został poinformowany przez kierownika naszego poprzedniego pociągu. Tu mała uwaga. Jeżeli nie mamy biletów, warto od razu po wejściu do pociągu iść do konduktora i kupić bilety. Na jednej ze stacji, wpadły "kanary" i była dodatkowa kontrola biletów.
Generalnie nie taki diabeł straszny z tymi pociągami w Rumunii, jak go rysują. Najważniejsze to wbijać w pociągi, które nie mają rezerwacji miejsc. Bo tak sobie myślę, że jak wbija się w InterCity bez biletu, to co ten konduktor może zrobić ?!. Kłopotliwa sytuacja dla niego i dla nas jak mamy sakwy i rowery. Jakby tego było mało, to całość będzie w miksie językowym. W Polsce jak wsiądziemy z rowerem, bez biletu do IC, to też będą problemy. Tyle, że u nas idzie się dogadać, wykłócić, albo wyrzucić emocje że aż się krew zagotuje. Po co ?. To pierwszy krok do "zarobienia" dodatkowych pieniędzy, albo wylecenia z pociągu - zresztą zasłużenie. Rumuńskim i polskim konduktorom życzymy utrzymania wysokich standardów. Pozdrawiamy